Kategoria: Budownictwo

Rodzaje konstrukcji runa

Istnieją trzy sposoby łączenia runa z podłożem: splatanie, naszywanie i przyklejanie. Dywany tkane, igłowe i klejone są produkowane z różnych włókien o najrozmaitszych barwach, sprzedawane są w rulonach różnej szerokości o zróżnicowanej długości włosia. Oglądając próbki wykładziny dywanowej, zegnij je włosiem na zewnątrz i zobacz, w jaki sposób połączono runo z podłożem. Pociągnij kilka włókien by sprawdzić, czy mocno się trzymają podłoża. Jeśli runo wydaje ci się nierówne, a splot mało wytrzymały, dywan będzie prawdopodobnie nietrwały.

Dywany tkane
Wszystkie dywany tkane produkowane są metodą Axminster lub Wilton.
Nie są to nazwy firmowe, lecz określenia dwóch różnych technik tkackich.
W dywanach typu Axminster każdy rządek osnowy jest wplatany oddzielnie tak, że krosno zakotwicza włókna
ułożone w kształt litery U w podłożu dla każdego rządku z osobna. Krosna typu Wilton nieprzerwanie i bardzo ściśle przeplatają osnowę z wątkiem.
Podłoże dywanów typu Wilton jest najczęściej bardziej płaskie i ścisłe niż podłoże wykładzin typu Axminster.

Dywan igłowy
Włókno – dla splotu boucle i do strzyżenia -jest wszywane w pierwotną warstwę podłoża. Warstwa ta zostaje później wzmocniona warstwą lateksu, która przytrzymuje włókna, a następnie całość podkleja się jeszcze jedną warstwą podłoża, dla wzmocnienia i ułatwienia naklejania.

Dywan klejony
Jest to nowsza metoda produkcyjna, polegająca na przyklejaniu runa do tkanego podłoża.
Dywany tego typu nie strzępią się po przycięciu. Wykładziny tego typu są wyłącznie jednokolorowe, lecz mogą być produkowane z różnych włókien.

Chodniki i maty

Przykrycie podłogi chodnikami lub matami jest stosunkowo tanim rozwiązaniem. Można też położyć je na jednobarwnej wykładzinie dywanowej, by przełamać monotonię.

Chodniki
Bieżniki folklorystyczne są najczęściej bawełniane lub wełniane. Chodniczki pochodzące z Indii, Ameryki, Afryki i Europy mają najczęściej fakturę gobelinową. Ich ceny uzależnione są od rodzaju włóczki i od stopnia skomplikowania wzoru. Bieżniki bawełniane położone na jasnym dywanie często „puszczają farbę”, dobrze jest więc podszyć je innym materiałem lub papierem i czyścić w pralni chemicznej.
Greckie chodniczki „flokati” wyrabiane z włóczki wełnianej mają wspaniale, długie runo. Można je prać w pralce.

Maty
Plecionkę z sitowia można nabyć w kwadratowych kawałkach szerokości 30 cm; można je zszywać w większą całość. Istnieje bardzo wiele wzorów, można je kłaść bezpośrednio na posadzkę drewnianą czy betonową, łatwo je zwinąć w razie przeprowadzki. Jedyną wadą jest to, że zbiera się pod nimi kurz, który trzeba regularnie wymiatać. Można je delikatnie szczotkować namoczywszy w detergencie nie zawierającym mydła.
Mata z włókna kokosowego jest bardzo szorstka i najczęściej używa się jej jako wycieraczki przed drzwiami. Produkuje się je w kilku wielkościach, z myślą o miejscach o dużym przepływie ludzi. Istnieje również trochę delikatniejsza wersja plecionki z włókna kokosowego, dostępna w wielu barwach, grubościach, fakturach i splotach – od prostej plecionki po boucle z podklejoną warstwą zapobiegającą ślizganiu. Plecionka z trzciny przypomina nieco plecionkę z sitowia, od której jest sztywniejsza. Jest tania i trwała, ale niestety zbiera kurz. Maty z włókna sizalowego są sztywne, o naturalnie białej barwie. Nadają się doskonale do korytarzy i przedsionków.
Maty z włókien plastykowych znajdują zastosowanie w łazienkach i kuchniach. Są tanie, łatwo zmywalne, produkowane w żywych kolorach.

PODKŁAD
Tradycyjne podłoże wojłokowe zostało wyparte przez gumowane płótno jutowe, mimo że wojłok lepiej pochłania pyl z posadzki. Gumowana tkanina jutowa lub gumowany papier to najlepszy rodzaj podłoża dla większości dywanów, niezastąpione na schodach. Podkład z gumy piankowej nadaje się wyłącznie do mato uczęszczanych pomieszczeń. Powinien być od spodu podklejony warstwą papieru filcowego, zabezpieczającego podłoże przed przyklejaniem się gumy. Inne materiały wykorzystywane jako podkład pod wykładzinę dywanową to grube włókno jutowe, wodoodporny polichlorek winylu czy substytut wojłoku.

Dywany

Dywany można podzielić na różne kategorie. Są zatem dywany tkane, igiełkowe i wiązane, klasyfikowane według metody produkcji; strzyżone, boucle i o włosiu skręconym (określenia odnoszące się do typu runa); wreszcie – w zależności od rodzaju podłoża – są dywany o podłożu jutowym i piankowym.

Standardowe dywany runowe mogą występować w odmianach tkanych (określanych precyzyjniej nazwami krosien, na których powstają, np. Axminster czy Wilton) i tańszych igłowych. Runo jest krótko strzyżone.

Dywany typu boucle mają runo nie strzyżone, czyli pełne pętelek. Istnieją także dywany reliefowe, tkane lub igłowe, w których naprzemiennie występuje runo strzyżone i boucle. Są to dywany bardzo atrakcyjne, niemniej trudno je się odkurza.
W dywanach .wełnianych tkanych włosie wplecione jest w podłoże, mocno naciągnięte i nie strzyżone, dzięki czemu powstaje bardzo trwałe runo. Włosie dywanów o runie skręcanym jest przed utkaniem dywanu skręcone, w efekcie czego powstaje runo bardzo sprężyste i wyjątkowo trwałe. Runo welurowe jest bardzo gęste i gładkie, po przystrzyżeniu ma niezwykle luksusową fakturę i wyraźnie układa się na jedną stronę.
Po przejściu widać na nim ślady stóp.
Dywany o długim włosiu (2,5 cm) są bardzo drogie i trudne w utrzymaniu, ze względu na ciągłą konieczność czesania i czyszczenia przydeptanego włosia. Dywany berberyjskie mają gęstą fakturę typu boucle i są produkowane z nie farbowanej wełny owczej.
Dywany na podłożu piankowym to najczęściej dywany igłowe podklejone warstwą gąbki. Układa się je łatwiej niż dywany podklejone tkaniną jutową, są jednak od nich mniej wytrzymałe.

Wykładziny dywanowe produkowane są z wielu różnych włókien, zaś pod względem konstrukcyjnym dzielą się na trzy zasadnicze typy. Dywany tkane (np. typu Axminster lub Wilton), których runo wplatane jest w procesie produkcyjnym w tkaninę i dywany igłowe, których runo wszywa się w gotową tkaninę oraz wykładziny, których runo nakleja się na przygotowany spód.

Wykładziny dywanowe sprzedawane są w postaci rulonów, pasów, w dużych prostokątach lub kwadratach, lub w postaci płytek dywanowych. Wykładzina w postaci nie obrębionych dużych prostokątów to najczęściej resztki z rulonów, idealnie nadające się do małych pomieszczeń. Prostokąty z oblamowanymi brzegami mogą leżeć na środku pokoju, odsłaniając po bokach fragmenty podłogi. Płytki dywanowe są bardzo łatwe do układania i przycinania. Można je okresowo przenosić z jednego miejsca na drugie, by zapewnić równomierne zużycie, łatwiej je także przetransportować niż gotowy dywan.

W przeciwieństwie do swojego przodka, czyli linoleum, wykładzina winylowa nastręcza niewielu problemów przy układaniu. Chociaż jej układanie trwa dłużej niż układanie płytek winylowych, efekt końcowy będzie lepszy, ze względu na małą ilość złączy. Większa jest również różnorodność oferowanych w sprzedaży wzorów.

Nazwa winyl jest skrótem od polichlorku winylu (PCW), elastycznego tworzywa sztucznego, z którego produkowana jest wykładzina. Oczywiście dodaje się do niego inne związki, niemniej najlepsze wykładziny mają dużą zawartość PCW.