Autor: rafal

Spoinowanie obmurówki

Dla nadania obmurówce estetyczngo wyglądu, należy wykonać spoinowanie. Istnieją przy tym dwa sposoby:
•    Murowanie i spoinowanie w jednym cyklu roboczym. Przy murowaniu i spoinowaniu w jednym cyklu roboczym zaprawa murarska musi odznaczać się dobrą zdolnością wiązania i twardnienia, dlatego zaprawa prefabrykowana nadaje się do tego szczególnie dobrze. Podczas murowania równomiernie nanosimy zaprawę na całą powierzchnię cegły i staranne wypełniamy spoinę pionową. Przy nakładaniu i dosuwaniu cegieł zaprawa wylewa się ze spoin. Ilość wody w zaprawie należy więc dostosować do nasiąkliwości cegieł tak, aby zaprawa nie ociekała na cegły i nie zanieczyszczała ich. Nadmiar zaprawy „odcina się” kielnią. Zaprawa twardnieje już po krótkim czasie, ponieważ cegły wchłaniają zawartą w niej wodę. Potem wyrównujemy spoinę za pomocą odpowiednio przyciętego wióra drewnianego lub kawałka węża gumowego i przeciągamy spoinówką (kielnią do spoin). Jeśli przy murowaniu spoiny nie są jeszcze starannie wypełnione, w świeżym murze możemy to jeszcze uzupełnić, używając zaprawy i spoinówki, i na koniec wygładzamy. Aby uzyskać czystą powierzchnię muru, należy usunąć resztki zaprawy, które ściekły, zanim zaprawa stężeje. Zaleca się mieć wilgotną szmatkę pod ręką, aby można było ciągle ścierać resztki zaprawy.

•    Późniejsze spoinowanie. Wiąże się ono z większym nakładem pracy. Przy murowaniu oczyszcza się spoiny do głębokości 1,5-2 cm. Przed spoinowaniem oczyszcza się ścianę i zależnie od nasiąkliwości cegieł dokładnie ją się zwilża. Zarabiamy zaprawę spoinową aż do uzyskania konsystencji wilgotnej, zaprawa powinna dać się formować ręką w rozciągliwe grudki. Potem kielnią do spoin spoinówką wsuwamy zaprawę do szczelin, trzymając w lewej ręce gładzik z małym zapasem zaprawy, z którego w każdej chwili możemy pobrać odpowiednią ilość. Za pomocą spoinówki mocno wcieramy zaprawę do szczeliny poziomej i pionowej i wygładzamy. Możemy włożyć zaprawę do szczelin bez używania narzędzi, jeśli do jednej ręki weźmiemy trochę zaprawy, a palcem wskazującym drugiej ręki wsuniemy ją do szczelin. Na koniec spoinówką zagęszczamy spoinę i wygładzamy ją. Jeśli zaprawę obrabiamy rękami, należy założyć gumowe rękawice, ponieważ wapno, cement i piasek są bardzo szkodliwe dla rąk i mogą spowodować dotkliwe rany.

Estetyczna obmurówka

Drobne niedokładności lub błędy, popełnione przy budowie obmurówki, są łatwo widoczne i dlatego nawet doświadczony murarz musi pracować starannie, aby nadać jej odpowiedni wygląd estetyczny. Przed rozpoczęciem prac ustalamy, w jakim wiązaniu mamy murować cegły. Wiązanie oznacza sposób ułożenia cegieł w murze określający ich wzajemne usytuowanie w poszczególnych warstwach. Wygląd muru zależy od rodzaju wybranego wiązania. Jest wiele różnych wiązań, a ich wybór zależy od osobistego gustu. Ilustracja przedstawia kilka często stosowanych wiązań. Spoiny pionowe w warstwach występujących na przemian muszą tworzyć linię pionową, ponieważ wystarczy mała niedokładność, żeby zepsuć wygląd. Przy wysokiej ścianie nawet kilkumilimetrowe odchylenia sumują się, tworząc w rezultacie krzywe linie w wiązaniu. Przewiązanie, tzn. wielkość, o którą cegły kolejnych warstw są przesunięte, winno być dokładnie takie samo, np. 12 cm. Przy wiązaniu dzikim można odejść od tej reguły. Często buduje się mur w tym wiązaniu celowo nieregularnie, aby można było go wykonać łatwiej i szybciej.

Ochrona cegieł przed uszkodzeniem
Należy obchodzić się ostrożnie z cegłami do obmurówki przy ich transporcie i składowaniu, aby zapobiec uszkodzeniu ich krawędzi. Cegły wapienno-piaskowe dostarczane są też jako okładzina o szczególnej jakości, a ich główki i wozówki są wtedy specjalnie gładkie. Przy murowaniu należy je odpowiednio ustawić. Jeśli potrzebne są połówki lub części cegieł, należy je przecinać ściernicą tarczową. Przycinanie ich młotkiem murarskim, jak praktykuje się to zazwyczaj, rzadziej daje dobre efekty.

Zapobieganie zanieczyszczeniom
Pokrywając ścianę folią zapobiegamy zanieczyszczeniu jej plamami cementu, powstałymi przy murowaniu lub przy wykonywaniu kolejnych prac takich jak tynkowanie lub betonowanie. Jeśli ściana zostanie jednak pokryta plamami cementu, dopóki są jeszcze świeże, wycieramy je wilgotną szmatką lub gąbką.

Warstwa izolacyjna u podstawy ściany

Z reguły na ścianie piwnicznej lub na jednej z pierwszych warstw na fundamencie należy wykonać warstwę izolacyjną dla zabezpieczenia przeciwko kapilarnemu podnoszeniu się wilgoci od dołu ściany. Warstwa ta składa się z folii (lub papy), którą wewnątrz przy ścianie podciąga się do góry i zagina się na zewnątrz. Dzięki temu powstające na ścianie wewnętrznej skropliny ściekają na zewnątrz, nie powodując szkód.

Wentylacja i odpowietrzanie
Należy stworzyć możliwość wentylacji i muru, ponieważ na skutek wahań temperatury w ścianie powstają wciąż skropliny. Osiągamy to w ten sposób, że u dołu i u góry powłoki licowanej pozostawiamy otwarte szczeliny pionowe lub stosujemy pustak wentylacyjny. Przy ścianach jednopiętrowych wystarczy, jeśli w poziomych odstępach co 2-3 cegły pozostawimy jedną otwartą szczelinę pionową. Pustaki wentylacyjne układa się w mniej więcej 1-metrowych odstępach. Warstwa powietrzna musi pozostać wolna. Jeśli zaprawa nie odznacza się dobrą zdolnością wiązania lub używamy jej za dużo, może wpaść do warstwy powietrznej. W rezultacie może nastąpić zawilgocenie na skutek zjawiska włoskowatości w zaprawie i przez to mogą powstać szkody budowlane. Należy więc murować starannie, aby zapobiec odpadaniu zaprawy.

Odstęp między warstwami muru dwuwarstwowego

Przy wykonywaniu ściany dwuwarstwowej z uszczelnieniem wnętrza i warstwą powietrza grubość warstwy powietrza powinna przekraczać 4 cm. Całkowity odstęp między dwoma murami nie powinien być większy niż 12 cm. Uszczelnienie zapewnia szczególnie dobrą izolację cieplną. Grubość płyt izolacyjnych może dochodzić do 8 cm. W miarę możliwości należy stosować płyty o tej grubości, aby uzyskać jak najlepszą izolację cieplną.

Kotwienie
Choć obie warstwy ściany dwuwarstwowej murowane są oddzielnie, z uwagi na ich wytrzymałość muszą być dobrze związane ze sobą. Mury łączy się ze sobą za pomocą nierdzewnych kotew z drutu, które podczas murowania wkłada się w spoiny. Na kotwy nakłada się krążki odciekowe z plastyku, co zapobiega ściekaniu kroplin po kotwie do wnętrza muru. Na 1 m2 powierzchni muru rozmieszczamy co najmniej 5 kotew. Na brzegu muru z licówki przy narożnikach, jak też przy otworach ściennych i drzwiowych celem dodatkowego wzmocnienia instalujemy 3 kotwy na każdy metr. Jeśli odstęp między murami przekracza 7 cm, średnica kotew musi wynosić co najmniej 4 mm, w przeciwnym razie 3 mm.Jeśli mamy potem oblicować ściany, używamy kotew wbijanych. Wbijamy je wraz z nałożonym kołkiem z plastiku w otwory wywiercone uprzednio w znajdującej się w murze płycie. Zaginamy kotwy wbijane w odstępie 5 cm od wewnętrznych krawędzi muru, wewnętrznego i zewnętrznego.