Autor: rafal

Dywany

Dywany można podzielić na różne kategorie. Są zatem dywany tkane, igiełkowe i wiązane, klasyfikowane według metody produkcji; strzyżone, boucle i o włosiu skręconym (określenia odnoszące się do typu runa); wreszcie – w zależności od rodzaju podłoża – są dywany o podłożu jutowym i piankowym.

Standardowe dywany runowe mogą występować w odmianach tkanych (określanych precyzyjniej nazwami krosien, na których powstają, np. Axminster czy Wilton) i tańszych igłowych. Runo jest krótko strzyżone.

Dywany typu boucle mają runo nie strzyżone, czyli pełne pętelek. Istnieją także dywany reliefowe, tkane lub igłowe, w których naprzemiennie występuje runo strzyżone i boucle. Są to dywany bardzo atrakcyjne, niemniej trudno je się odkurza.
W dywanach .wełnianych tkanych włosie wplecione jest w podłoże, mocno naciągnięte i nie strzyżone, dzięki czemu powstaje bardzo trwałe runo. Włosie dywanów o runie skręcanym jest przed utkaniem dywanu skręcone, w efekcie czego powstaje runo bardzo sprężyste i wyjątkowo trwałe. Runo welurowe jest bardzo gęste i gładkie, po przystrzyżeniu ma niezwykle luksusową fakturę i wyraźnie układa się na jedną stronę.
Po przejściu widać na nim ślady stóp.
Dywany o długim włosiu (2,5 cm) są bardzo drogie i trudne w utrzymaniu, ze względu na ciągłą konieczność czesania i czyszczenia przydeptanego włosia. Dywany berberyjskie mają gęstą fakturę typu boucle i są produkowane z nie farbowanej wełny owczej.
Dywany na podłożu piankowym to najczęściej dywany igłowe podklejone warstwą gąbki. Układa się je łatwiej niż dywany podklejone tkaniną jutową, są jednak od nich mniej wytrzymałe.

Wykładziny dywanowe produkowane są z wielu różnych włókien, zaś pod względem konstrukcyjnym dzielą się na trzy zasadnicze typy. Dywany tkane (np. typu Axminster lub Wilton), których runo wplatane jest w procesie produkcyjnym w tkaninę i dywany igłowe, których runo wszywa się w gotową tkaninę oraz wykładziny, których runo nakleja się na przygotowany spód.

Wykładziny dywanowe sprzedawane są w postaci rulonów, pasów, w dużych prostokątach lub kwadratach, lub w postaci płytek dywanowych. Wykładzina w postaci nie obrębionych dużych prostokątów to najczęściej resztki z rulonów, idealnie nadające się do małych pomieszczeń. Prostokąty z oblamowanymi brzegami mogą leżeć na środku pokoju, odsłaniając po bokach fragmenty podłogi. Płytki dywanowe są bardzo łatwe do układania i przycinania. Można je okresowo przenosić z jednego miejsca na drugie, by zapewnić równomierne zużycie, łatwiej je także przetransportować niż gotowy dywan.

W przeciwieństwie do swojego przodka, czyli linoleum, wykładzina winylowa nastręcza niewielu problemów przy układaniu. Chociaż jej układanie trwa dłużej niż układanie płytek winylowych, efekt końcowy będzie lepszy, ze względu na małą ilość złączy. Większa jest również różnorodność oferowanych w sprzedaży wzorów.

Nazwa winyl jest skrótem od polichlorku winylu (PCW), elastycznego tworzywa sztucznego, z którego produkowana jest wykładzina. Oczywiście dodaje się do niego inne związki, niemniej najlepsze wykładziny mają dużą zawartość PCW.

Cegły

Cegły są formowane i wypalane z gliny. Dzięki wypalaniu cegła staje się wytrzymała na ściskanie, ogniotrwała i odporna na działanie czynników atmosferycznych i substancji chemicznych. Cegły dobrze kumulują ciepło i wilgoć i oddają je z powrotem na skutek parowania. Te właściwości dobrze oddziałowują na mikroklimat budynków z cegieł. Cegły wykonuje się w różnych odmianach jako cegły pełne i cegły z otworami o różnym kształcie (np. sitówka i kratówka). Cegły z otworami mają mniejszy ciężar niż pełne i nieco lepsze własności termoizolacyjne. Cegły porowate (krajowy odpowiednik: ścienne pustaki pionowo drążone, np. Sz, U, Max, Unimax, UZ), produkowane są w ten sposób, że przed ich wypaleniem do gliny dodaje się substancje tworzące pory (nazwa handlowa tej cegły np. poroton). Dzięki temu zmniejsza się gęstość cegły, a tym samym jej ciężar oraz wydatne zwiększa się jej zdolność termoizolacyjna. Dzięki mniejszemu ciężarowi można przy murowaniu użyć cegieł o większych formatach. Cegły porowate po części są wykonywane są ze strzępami na główce, co umożliwia układanie ich bez wypełnienia spoin pionowych zaprawą. Dosuwmy tylko jedną cegłę do drugiej, a zazębienie zapewnia stabilność. Pozwala to na zaoszczędzenie czasu pracy i zaprawy. Inną zaletą jest to, że własności termoizolacyjne nie ulegają zmniejszeniu w spoinie pionowej. Spoina pozioma musi być oczywiście wypełniona zaprawą również przy tego rodzaju cegle. W celu uzyskania dobrej termoizolacyjności używa się zaprawy do izolacji cieplnej, która zawiera pory podobnie jak cegły. Prefabrykowana wymieszana zaprawa do izolacji cieplnej dostarczana jest w workach i jest zarabiana na placu budowy wodą. Przy murowaniu obrabiamy ją tak samo jak zwykłą zaprawę z cementu i piasku. Cegły klinkierowe składają się z tego samego materiału co cegły zwykłe, wypalane są jednak w wyższej temperaturze. Dzięki temu materiał spieka się, tzn. że zawarty w glinie kwarc zostaje stopiony i zatyka pory. Ta cegła jest prawie wodoszczelna, ma zaledwie niewielką nasiąkliwość. Przy murowaniu należy jednak pracować ostrożniej i używać mniej wilgotnej zaprawy.

Wykwity na powierzchni muru

Po stwardnieniu zaprawy można często zobaczyć na murze szaro-białe, rozległe osady. Są to wykwity, które powstają z rozpuszczalnych w wodzie substancji, zawartych w zaprawie lub w cegłach. Woda w murze przenosi rozpuszczone w niej substancje na powierzchnię cegieł i tam osadzają się one wskutek jej parowania. Te wykwity powstają z różnych przyczyn: zaprawy, wody zarobowej lub cegieł. Często przyczyną jest wapno zawarte w zaprawie. Zwłaszcza wapno hydrauliczne i wapno twardniejące tylko na powietrzu mają skłonność do tworzenia wykwitów. Do obmurówek zaleca się więc używać wapna wysoce hydraulicznego. Usuwanie wykwitów za pomocą szczotkowania i wody czy też wręcz kwasu solnego jest niecelowe i przeważnie zbędne, ponieważ wody opadowe po pewnym czasie zmyją wykwity, które nie wystąpią ponownie. Przy wykwitach trwałych należy sprawdzić, czy wystąpiły jakieś usterki budowlane które spowodowały np. podnoszenie się wilgoci gruntowej.