Autor: rafal

Mur licowany dwuwarstwowy

Dość często stosuje się ten mur do zewnętrznych ścian domów mieszkalnych. Celem uzyskania szczególnie dobrej izolacji cieplnej dodatkowo zakłada się jeszcze uszczelnienie między warstwami. Ponieważ obie warstwy muru budowane są oddzielnie od siebie, możemy użyć różnych rodzajów cegieł do wymurowania warstwy wewnętrznej i zewnętrznej. Nośną ścianę wewnętrzną możemy wykonać z cegieł wapienne—piaskowych dużego formatu, z cegieł zwykłych lub z gazobetonu. Do ściany zewnętrznej możemy dobrać cegłę klinkierową wszelkiego rodzaju i formatu, jak też cegłę wapienno-piaskową licową. Bloczki z gazobetonu nadają się do ściany zewnętrznej tylko wtedy, gdy zapewni się im wodoszczelność przez nałożenie warstwy tynku, np. plastycznej masy tynkarskiej. Przy murze licowanym dwuwarstwowym można zrezygnować z uszczelnienia między warstwami, o ile mur wewnętrzny ma zdolność do kumulacji ciepła w dostatecznym stopniu. Wymagania te spełniają bloczki gazobetonu o wystarczającej grubości, którą należy obliczyć. Jeśli zrezygnujemy z izolacji cieplnej, grubość warstwy powietrza między dwoma murami powinna wynosić co najmniej 6 cm. Dzięki temu zapobiega się możliwości powstania połączenia między murem wewnętrznym i zewnętrznym, a tym samym zapobiega się powstaniu „mostka zimnego” wskutek odpadania resztek zaprawy.

Obmurowanie, w zasadzie, wykonuje się z cegły o wyższej wysokości, która nazywa licówką. Można użyć do tego zwykłych cegieł, o ile wygląd ściany nie musi spełniać wysokich wymagań. Możemy wykonać obmurówkę ze wszelkich rodzajów cegieł.

Mur licowany jednowarstwowy (monolityczny)

Licówka jednowarstwowa jest jednolitą konstrukcją ścienną z cegieł licówek, których jedna lub obie strony są widoczne. Stosuje się ją do ścian zewnątrz domu i do ścian zewnętrznych. Do obmurówki używa się tylko jednego rodzaju cegieł tej samej wysokości. Stosując obmurówkę monolitycznych ścian zewnętrznych, musimy pamiętać, że z uwagi na zabezpieczenie przed szkodliwymi opadami atmosferycznymi każda warstwa musi się składać z co najmniej 2 rzędów cegieł, między którymi przebiega, wykonana bez pustych miejsc i utwardzona, spoina pionowa o grubości 2 cm. umieszczona ilustracja przedstawia tę spoinę pionową. Dla ułatwienia pracy można zalać ją rzadką zaprawą. Zaprawa do zalewania powinna być jak najbardziej gruboziarnista, aby nie kurczyła się nadmiernie.

Rusztowania robocze

Przy budowie ściany szybko osiąga się wysokość roboczą, na której trudno jest sobie poradzić bez rusztowania. Gdy prace są prowadzone na wysokości głowy, trudno jest zachować orientację co do wznoszonego muru. Przy znormalizowanej wysokości kondygnacji dochodzącej do 2,80 m należy zbudować rusztowanie robocze o wysokości ok. 1,25 m. Najprostsze i powszechnie stosowane rozwiązanie polega na użyciu dwóch kozłów murarskich (kobyłek) z drewna lub metalu, ustawionych w odstępie 2-3 m, na których układa się pomost roboczy z grubych desek. Grubość rusztowania powinna wynosić co najmniej 3 cm; nie wolno używać cieńszych desek, jak np. desek do deskowania. Szerokość pomostu roboczego ma wynosić co najmniej 1 m.

Na budowach często spotyka się rusztowania pomocnicze ze stosów cegieł, kubłów do zaprawy lub beczek na wodę. We własnym interesie nie należy używać takich „rusztowań”, ponieważ są niestabilne i bardzo niebezpieczne. Zabrania się również używania tego rodzaju rusztowań pomocniczych. Rusztowania z pomostem roboczym na wysokości ponad 2 m nad ziemią powinny mieć częściowe zabezpieczenie boczne z poręczami, podłużnicą i odbojnicą dla uchronienia przed wypadkiem. Odbojnica ma zapobiegać temu, by materiał lub leżące na deskach rusztowania narzędzia nie spadły na dół i nie skaleczyły innych osób. Ze względów bezpieczeństwa nie wolno używać rusztowań przed ostatecznym montażem. Nie wolno przeciążać rusztowań. Końce desek rusztowań nie powinny wystawać, ponieważ w przeciwnym razie powstaje ryzyko potknięcia się i przewrócenia.

Rusztowanie na drewnianych kobyłkach do murowania ścian o wysokości jednej kondygnacji.

Pionowe wnęki i bruzdy

Zależnie od grubości ścian określa się najszersze, najgłębsze wnęki. Wymiary podano w tablicy na tej stronie. Odstęp pomiędzy wnękami i bruzdami powinien wynosić co najmniej 194 cm, a odstęp między nimi i otworami okiennymi i drzwiowymi nie powinien być mniejszy niż 38 cm. Należy zachować odstęp 25 cm w stosunku do połączeń ścian (naroży). Szerokość frezowanej wnęki nie może być większa od grubości ściany.

 

Pionowe wnęki i bruzdy wymurowane w ścianach nośnych lub usztywnionych

Grubość ściany cm	Szerokość wnęki cm	Grubość reszty ściany cm
12	do 51	minimum 12
19,5	do 51	minimum 12
25	do 63,5	minimum 17,5
29	do 76	minimum 25
38	bez ograniczeń	minimum 25

Wnęki poziome i ukośne

W ścianach nośnych i usztywnionych dopuszczalne jest wykonywanie poziomych lub ukośnych wnęk i bruzd, o ile zachowane są następujące wymiary:

• grubość ściany -minimum 24 cm

• wysokość bruzdy – do 6 cm,

• głębokość bruzdy – do 3 cm,

• w przypadku pustaka ściennego dwuotworowego – do 1 cm,

• odstęp między bruzdami – minimum 50 cm.

Bruzdy poziome winny znajdować się tylko na odcinku 1/3 wysokości ściany w jej dolnej lub górnej części. W każdej ścianie wolno wyfrezować co najwyżej 2 bruzdy. W pustaku ściennym jednootworowym nie wolno wykonywać bruzd z uwagi na wytrzymałość.